مدلیابی رابطه ساختاری بین خودنظم دهی و هوش هیجانی با شادکامی با میانجیگری نگرش دینی ، ابراز وجود و خودکار آمدی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر عوامل موثر بر شادکامی با میانجی گری خودکار آمدی ، ابراز وجود و نگرش دینی انجام شد . روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود و برای انجام این تحقیق 400 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاههای تهران در سال تحصیلی 92-91 با روش نمونه گیری ، نمونه در دسترس انتخاب شدند . در این پژوهش برای جمع اوری اطلاعات از 6 پرسش نامه برگرفته از منابع معتبر شامل : مقیاس شادکامی آکسفورد(1990) ، مقیاس خودکار آمدی شرر(1982) ، مقیاس ابراز وجود گمبریل و ریکی(1975) ، مقیاس نگرش دینی ، مقیاس هوش هیجانی شرینگ(1996) و مقیاس خودنظم دهی مارلو ماگنو ، استفاده شد . تجزیه و تحلیل داده ها در این پژوهش با روش تحلیل مسیر از نوع مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد . بر اساس پیشینه تحقیقات انجام شده مدل اولیه ای برای بررسی روابط بین متغیرهای مرتبط با شادکامی در نظر گرفته شد . نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل با داده های این پژوهش برازش مناسبی دارد و تاثیر مستقیم هوش هیجانی و خودنظم دهی تائید گردید . حال آنکه روابط خودکار آمدی ، ابراز وجود و نگرش دینی با شادکامی معنادار نبود . مدل نشان داد که هوش هیجانی و خودنظم دهی پیش بینی کننده قوی شادکامی هستند آنچنان که هوش هیجانی با میانجیگری ابراز وجود و تسهیل کنندگی خودکار آمدی و نگرش دینی بر شادکامی اثر دارد و خودنظم دهی با میانجیگری ابراز وجود و نگرش دینی و تسهیل کنندگی خودکار آمدی برشادکامی موثر است . کلید واژه ها :مدل یابی ساختاری ، هوش هیجانی ، خودنظم دهی ، نگرش دینی ، ابراز وجود ، خودکارآمدی ، شادکامی